۱۹ آذر ۱۳۹۳

دنیای کودکانی که مادر یا پدرشان را در کابین زندان ملاقات می‌کنند چگونه است؟ دخترک سهیل عربی چه شیرین و معصومانه رابطه خودش را با پدر تعریفمی‌کند، در ویدیویی که توسط یک شهروند به زنان تی وی فرستاده شده است.

 کودکی که به طور معمول آغوش مادر و پدر پناهگاه امن اوست، از این پناهگاه محروم می‌شود و هر دوی آنها یا یکی از آنها را برای مدت طولانی و حتی سالها از پشت پنجره‌ای با شیشه‌ی کدر می‌بیند و تنها تماسش با آنها یا او تنها دست‌هایی است که با واسطه‌ی همیشگی آن شیشه روی هم قرار می‌گیرند و یا لبخندی و بوسه‌ای از آن سوی پنجره.

کودکان زندانیان، خود زندانی‌های بی‌صدایی هستند که هر روز شکنجه می‌شوند. از حق داشتن مادر یا پدر محروم می‌شوند و با کاستی‌هایی که تا همیشه همراه آنها خواهد ماند، رشد می‌کنند. گاه در مهدکودک و مدرسه و در میان هم‌سن و سال‌هایشان با متر بزرگترها قضاوت می‌شوند و مورد پرسش و یا دلسوزی قرار می‌گیرند . سالن ملاقات زندان شکنجه‌گاهی است که اغلب به طور هفتگی با استرس به آن جا می‌روند و با اندوه هفتگی باز از دست دادن، آن جا را ترک می‌کنند. فرصت کودکی کردن حقی است که از کودکان زندانیان همواره سلب می‌شود.

سهیل عربی، متولد ۱۳۶۳، متأهل و دارای یک فرزند، وبلاگ‌نویسی است که به اتهام اهانت به مقدسات اسلامی به اعدام محکوم‌شده است. او مدیریت هشت صفحه در شبکه اجتماعی فیس‌بوک را بر عهده داشت. عربی در آبان ۱۳۹۲ به همراه همسرش توسط قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران دستگیر شد. با آنکه همسراش پس از چند ساعت آزاد شد اما او پیش از انتقال به بند ۳۵۰ زندان اوین برای مدت دو ماه در سلول انفرادی نگهداری شد. اتهامات وی سب‌النبی و اهانت به امامان شیعه و همچنین مقامات دولتی جمهوری اسلامی است است. در پی این اتهامات عربی به اعدام محکوم شد و حکم‌اش در روز ۴ آذر ۱۳۹۳ در دیوان عالی کشور به تأیید رسید.